Av Ida Habbestad
For ein som ikkje kjenner den lokale koloritten, framføringstradisjonane – og heller ikkje noko breidt repertoar innan sjangren – er det umogleg å vurdera Berit Opheim Versto sine prestasjonar i lys av forgjengarar eller nolevande kollegaer.
Det er likevel ikkje vanskeleg å formidla at møtet med slåttetrallane på plata gjev høve for ei fascinerande innføring i det som kan finnast i den rike tradisjonen. Stadig kan ein la seg overvelda over oppkomet av stubbar, vers og melodiar som nokon kringom i landet ein gong har komme på, foredla og gjeve vidare.
Det er heller ikkje vanskeleg å høyra at Versto trakterer denne uendelege variasjonen av melodiar elegant. Stemma hennar er lett og ung, men har samstundes eit vakse særpreg som kjem til syne i rekkja av instrumentale slåttar, springarar, hallingar og rullar.
Versto får dei mange danseformane til å klinga nettopp dansante. Ikkje nødvendigvis med med same snert som når dei er framførte på hardingfela eller ei fløyte, og sjeldan i same friske tempi eller med høve for dei dynamiske spenn som hjå førstnemnde. Snarare kling herverande tolkingar meir dempa, meir tenksame; kroppsnære og varme.
Snirklande frå høgt til lågt
Tidvis saknar eg dette litt råare uttrykket frå fela. Dømevis i den første rullen etter Severin Kjerland, der Versto si framføring tidvis kan kjennast kultivert – haldt; heilt enkelt ikkje trekt til yttergrensa av sitt potensiale.
Samstundes opererer kvedaren med eit omfangsrikt register som skapar god variasjon i eit materiale der tonaliteten ofte er beslekta, for enkelte nokså likt-klingande.
Dømevis i ”Gamleslåtten” etter Sjur Helgeland der melodilinja snirklar seg frå høgt til lågt, og den råare klangen i bryststemma kontrasterer det lyse og lette. Eit anna variasjonsskapande element er dei fleirstemmige kora der Versto akkompangerer seg sjølv – og det utfaldar seg ein meir vertikal tankegang i tillegg til den lineære.
Enkle dissonansar, smidige ornament
Men aller best likar eg når Versto syng åleine. Og særleg har eg ein forkjærleik for den forsiktige innleiing og avslutning på enkelte spor. Som slutninga av ”Rudl etter Trygve Hæve” – og den etterfølgjande lydarslåtten etter alt nemnde Helgeland.
Sistnemnde er etter mi meining eit høgdepunkt på plata. Måten Helgeland – eller Versto – har framheva frasene her, virkar på mange vis framsynt, med vektinga av ein einkelt dissonans i forløpet, den smidige plasseringa av ornament – i mine øyre særs lekkert utført. Opheim si varme nærleik i stemma kjem heilt til sin rett, og samstundes er der teknisk overskot.
Sjølv kunne eg gjerne tenkt meg eitpar fleire slike langsame tonar på plata. For variasjonens del, men kanskje endå meir sidan Versto mellom mykje variert slåttemateriale er på sitt verkeleg beste i det heilt nedtona.
Nyansane ho framkallar i det vesle er heilt enkelt dei som berører meg mest.
Berit Opheim Versto – Slåttar på tunga
Medverkande: Berit Opheim
Selskap: 2L
Ballade og Ny Musikks visuelle historie: Kunstner Terje Roalkvams plakater og tidsskrift på utstilling
Sjelden anledning til å se norsk musikk- og magasinhistorie i grafisk form! Siste helg med utstilling av kunstner Terje Roalkvams plakat- og tidsskriftdesign 25. og 26. oktober.
NRKs musikkdekning: – Det handler ikke om nostalgi, det handler om ansvar
For mange har det vært sårt å se sentrale sjangerprogrammer forsvinne fra NRK, inkludert for programlederne selv. Etter en heftig debatt prøver radioprofilene selv å forstå hva som ligger bak – og hva som skjer videre.
En æra går mot slutten: Norske albumklassikere legges ned
11. januar 2026 tar Norske albumklassikere pause på ubestemt tid. På fem år har de gitt ut mer enn 1000 album og bøker.
Årets solistpris 2025 til sopran Victoria Randem
– Victoria Randem er et strålende eksempel på det utrolig høye nivået på norske sangere for tiden, sier Peter Herresthal, styreleder i Den norske solistpris.
Hilmarprisen 2025 til koreograf og danser Sigurd Johan Heide
Heide får prisen for "enestående arbeid med å fornye og løfte norsk folkedans – både som kunstform og som levende kulturarv", sier juryen.
– Jeg skriver meg litt fri fra alt
Hun spiller trommer med hele kroppen, rapper med lavmælt autoritet og skriver låter som er klokere enn henne selv. Øyunn har funnet ny kunstnerisk frihet i Danmark – og nå slipper hun sitt mest ærlige album så langt.
