Umetteleg appetitt på Metteson

Konsert med Metteson
USF Verftet, Bergen, fredag 22. april 2022
Medvirkende: Metteson (vokal), Gabriela Garrubo (kor), Amalie Holt Kleive (kor), Vetle Junker (tangenter), Even Kjelby (gitar) og Emil Malum (trommer)

Kritikar Åsa Osmundsen Opedal (Foto: Privat)

Sverre Breivik aka Metteson leverte ein ektefølt og tvers gjennom solid konsert på USF Verftet i Bergen, med full kontroll over vokal, dans og dramaturgi. Med ein trygg røyst som lett fann falsetten tok han publikum med inn i hjartet sitt og viste oss glede og sårbarheit.

Det er noko 80-tals over scena som badar i ei sky av røyk, lilla ljos og gitarist Even Kjelby (Great News) sine store puffermar. Metteson si hang til utkledning og det teatralske, og hans bakgrunn som skodespelar på Den Nationale Scene (DNS) i Bergen skapar ei forventning om ein performativ konsert.

Då Breivik spelte rolla som Prior Walter i Tony Kushner sitt teaterstykke Engler i Amerika på DNS før jul, overtydde han publikum om at han kunne spela rolla som både truverdig aidssjuk mann, men og som ein frekk freistar som forførte publikum med vogueaktig dans, liggande på rygg med lange, elegante bein som teikna sirklar i lufta.

Eit tett ljodbilete med insisterande rytme startar konserten og legg lista for den kommande timen. Med seg på scena har Metteson dyktige musikarar som arbeidar på tvers av kvarandre i ulike musikalskonstallasjonar og bygger opp Metteson sine vokalharmonier. Vetle Junker på synth (Sondre Lerche, Nils Bech, Aurora) har til dømes produsert korist og jazzvokalist Amalie Holt Kleive sitt originale album som kombinerar elektronisk musikk med visesongar, De løper der jeg går, i tillegg til Metteson sine låtar.

Ljoset framhevar silhuetten til Metteson, og den elegante dansen med armar og hender er ei ballerina verdig. Måten Metteson dansar på er både sensuell og lokkande, men og laussluppen og fri.

AUGEMAGNET: Metteson er ein augemagnet, skriv Ballades meldar etter konserten på Verftet i Bergen. (Foto: Thor Møller)

Metteson har stålkontroll og fangar oss frå første stund. Han vekslar mellom å ta heile scenegolvet, og å dela det med dei to koristane Amalie Holt Kleive og Gabriela Garrubo. Dei tre songarane lagar ein trekantformasjon, vender seg nitti grader så me får sjå deira klare silhuettar i profil. Koristane komplementerar Metteson si røyst medan han får vera stjerna. Metteson legg armane på skuldrene deira og skaper rene, skarpe linjer. Det er tydeleg at erfaringa frå teaterscena har ført til ein bevisstheit i scenografi. Trass i at dei er tre stykk på podiet, søker blikket stadig mot Metteson. Han er ein augemagnet.

Repertoaret består av skikkeleg gode, up-beat poplåtar som bygger seg opp til forløysande, gjentakande refreng som er perfekte for allsong. Dei sjølvskrivne tekstane er fulle av klisjear og svulstige fraser som “stay in my heart” og “love is much harder than it seems, so much easier in my dreams” som vert framført på inderleg vis, og eg trur på alt han syng.

Etter ein oppvekst med Whitney Houston og Mariah Carey er ikkje artisten framand for å omfamna og synga høgt ut om dei sterke kjenslane knyta til kjærleik og likskap med Robyn evnar han å laga fengande musikk med triste, lengtande tekstar; eit lykkeleg publikum dansar medan han syng «Come cry on my shoulder».

Selebukser i lateks og sjøstjernekyse
Metteson og koristane forsvinn frå scena, for så å dukka opp på eit podium som står midt på golvet og plutseleg kjem dei heilt nære oss. Publikum står i ein sirkel rundt trioen. Metteson spøkar om at dei to koristane er hans «favorittar, uansett kor mykje kvitlauk dei har åte». Trioen står heilt tett saman, med armane rundt liva på kvarandre og syng. Det er nydeleg. Så forlèt koristane podiet og han vert ståande att åleine, i ein dusj av ljos. Det er magisk når han syng «Second Heart», ei låt som nyleg vart sluppen, men som overraskande mange syng med på.

FAVORITTAR: Metteson og koristane Gabriela Garrubo og Amalie Holt Kleive, Mettesons to favorittar, «uansett kor mykje kvitlauk dei har åte». (Foto: Thor Møller)

Det vert eit nytt sceneskifte når Metteson forsvinn att igjen, og kjem tilbake iført selebukser i lateks, til stor lukke for eit gira publikum. Breivik har uttalt at han skulle ynskja han kom ut av skapet tidlegare, og det er frigjerande og gøy å sjå ein person som no tek full kontroll og eigarskap over seg sjølv og leiker med femininitet og maskulinitet.

Lateksbuksene vert ein pådrivar for bandet som skrur nivået opp eit hakk og omgjer USF til ein klubb. Eksplosivt ljos og energi både på scena og golvet føles som ei stor forløysing etter den innestengte koronaperioden og danseforbod. Og når Metteson seier det er fantastisk å kome heim til Bergen, så smeltar me sjølvsagt. For ein lykke.

Medan Nils Bech med sitt nye prosjekt fortel at ingen syng om skeiv kjærleik, gjer Metteson nett det. På låta hans “80 Miles” (2019) syng han «Put down his number and email address. On a post it, as he wrote, I cleaned up his mess”.

Måten han heilt naturleg og uproblematisk bryt med kjønsroller og skapar større mangfald er forfriskande. Og viktig. Det er ingen big deal å delta på programmet Lindmo iført bukser med splitt opp til låret, høge hælar og lange øyredobbar. Han gjer inntrykk av at det berre er gøy, og er nok eit viktig bilete for mange der ute, enten ein tilhøyrar LHBTQ+-miljøet eller ikkje.

SJØSTJERNE-KYSE OG SELEBUKSE I LATEKS: Uttrykket, oppbyggingja av konserten og musikken ga publikum ei sterk konsertoppleving. – Det er imponerande at sjølv når han presenterer nye låtar så klarer han å halde interessa til publikum oppe. Konserten har ingen dødpunkt, og er berre tvers i gjennom solid framført, skriv Ballades meldar Åsa Opedal. (Foto: Thor Møller)

«Under Your Shirt» vert eit av mange høgdepunkt og den enkle, men treffande teksten om å la nokon varma dei kalde henda sine under skjorta di fangar ein slags intim kvardagsromantikk. Det ligg jo ein kjærleik i den usjølviske handlinga som er så enkel, men og så søt, kjærleg og varm. Trommene høyrest ut som kjapp hjartebank og gjenskapar spenninga som oppstår når ein faller for eit anna menneske.

Konserten gjennomgår eit siste sceneskifte, og når Metteson kjem tilbake har han ei stor sjøstjerne på hovudet. Me vert dratt ut frå klubben og ned på havbotn medan han syng «Forever» og kysa hans svaiar i havstrøymane.

Han skildrar kostyme som camp, eit stiluttrykk henta frå skeive submiljø som overdrive og gjerne kitschaktige uttrykk. Tenk Elton John sine ekstravagante sceneantrekk med bugnande fjærkreasjonar og arkitektoniske uniformar. Kostymet er på grensa til det komiske, og det er absolutt  ikkje alle som maktar å bera ei sjøstjernekyse på ein kul måte. Men Metteson gjer faktisk det.

Truverdig teater
Gjennom transformasjonen frå jeanskledd til lateks-selebukser og overdådig hovudpryd får me sjå fleire sider ved han. Det er interessant korleis Metteson evnar å bruka teatralske grep samstundes som det han formidlar verkar så ekte og genuint.

FULLT HUS: Metteson veit kva han vil – og han berre gjer det. Han oser av tryggleik og eit ektefølt ynskje om å formidla songane sine. (Foto: Thor Møller)

Når konserten er ferdig er publikum framleis svoltne på meir, og det er eit lite kunststykke berre det – å gje seg medan leken er god. Det er òg imponerande at sjølv når han presenterer nye låtar så klarer han å halde interessa til publikum oppe. Konserten har ingen dødpunkt, og er berre tvers igjennom solid framført. Metteson veit kva han vil – og han berre gjer det. Han oser av tryggleik og eit ektefølt ynskje om å formidla songane sine.

Han har framleis til gode å gje ut eit fullt album, og eg gler meg verkeleg til å sjå – og høyre – kva han finn på framover.