Av Nicholas H. Møllerhaug, Magmafestivalen, Berlin:
Magmafestivalen vart laurdag opna i den gullglitrande Berlinerfilharmonien. For anledningen var hallen bada i tåke. Eit årvåkent dansk nasjonalorkester og dirigent Dausgaard slo an den royale opningstonen. Salen i seg sjølv går det myter om – storsalen i europeisk musikkliv. Det var altså ikkje fordi kronprinsen haldt ei velformulert tospråkleg (tysk-engelsk) opningstale (sorry, Kronprins!). Ein kunne tydeleg merke at berlinarane gledde seg over det dei høyrde og vil høyre i denne festivalveka.
Trass dette: for mange var det særeigent å sjå ein kongeleg som tok del i ein slik del av folket. Ein italiensk journalist frå Sardegna meinte dette var sjeldan. Ein Berlusconi ville aldri ha gjort noko sånt. The musical fringe innsåg kanskje at me nordmenn har ein nesten-konge med ein del kunstnarisk raffinement. Langt meir enn at han har ei mor som er portrettert av både Warhol og Gullvåg. Kronprinsen kom nemleg ikkje berre på førstedelen av opningskonserten for deretter å fly heim til kongeriket. Nei, anten har komponistforeningen sjarmert HKH Haakon M i senk – eller så gleda han seg veldig over ei slik invitasjon. Det såg ut som om det sistnemnde var tilfelle. Det gjaldt også oss mindre royale som sat i Kronprinsnærværet – me gløymde at han sat der tilslutt. Det musikalske foredraget var nemleg strålande.
Dette glitrande danske orkesteret spelte eit heildansk opningsprogram med stor innleving og patos. Instrumentelt viste dei eit same toppnivå som orkesteret som vanlegvis spelar i denne hallen. Særleg fekk dei vist det med den monumentale sjettesymfonien til Per Nørgård. Denne hugsar kanskje nokre frå den gong den blei spelt av Oslofilharmonien som ein del milleniumsfeiringa. Verket lev sterkt vidare etter tusenårsskiftet – men, det gjer ikkje minst avslutningsverket under konserten: symfoni nr 5 av Carl Nielsen – som verker som ein avansert versjon av Ravel sin Bolero. Blåsarane og slagverkgruppa viste eit solid handverk i båe av desse verka.
Opningskonserten i Scharoun sitt praktbygg var ikkje berre ei stor tonal (og rojal) oppleving. Me tilreisande fekk for første gong oppleve dette unike arkitektoniske verket innvendig. Dette huset er nesten ein tilstand – viss ein får roen i rommet. Då mørket senka seg over oss me nett denne roa. Eit apropos – eller kanskje mal-apropos var at eg sjeldan har sett så mange TVteam og fotografar på ein samtidsmusikkonsert nokonsinne – korkje i Noreg eller andre stadar. For glossy vekebladsfotografar og -journalistar var dette kanskje ei samtidsmusikalsk jomfrutur. Dei var kanskje utkommandert av kongestoffkåte redaktørar. Dette må ha vore morosamt også for Kronprins Haakon M. å ha i bakhovudet. Då er det iallfall ikkje så stor tvil om at kongehuset kan ha ein funksjon. Meiner eg.
Ballade video: – Jeg elsket deg nå og da
Om den menneskelige eksistens med Anna Soleil, Lariel, Ole Martin Huser-Olsen, Simon Moholt & Pilgrim, Torgny Amdam, Julie Bergan, Rule Of Two og Kai Kidd And The City Of Pain.
Terje Boye Hansen er død
Dirigent Terje Boye Hansen sovnet stille inn om morgenen onsdag 5. november etter lengre tids kreftsykdom.
Et sonisk postkort av Oslo
Trikken, måkeskrikene og pulsen fra Oslos gater danner grunnlaget for Sound of the City, som viser hvordan vi kan knytte en relasjon til en by med ørene.
Bugges boikott
Verdens kriger og konflikter setter både offisiell og personlig kulturboikott på agendaen. Ballade møtte den bereiste jazzpianisten Bugge Wesseltoft til en prat om dette – i Tyrkia.
Ballade video: Knask eller knep
Vi banker på dørene med Seigmen, Jørgen Nordeng med Torgeir Waldemar, Nonne x 2, Nothing Personal x 2, MIIA og Gothminister.
Ragnhild Godal ny sjef for Hilmarfestivalen
– Hilmarfestivalen beveger seg i spenningsfeltet mellom arv og fornyelse, kan det bli bedre?
