Og me døyr så stille at me trur me lever

Dei siste 20 åra har ei av mine store gleder vore å reisa ut på turné for å spela for ungar i barnehagane. Eg byrja saman med Halvor Lunde (signe hans minne), med «Belgen er løs», reiste med forfattar Bjørn Arild Ersland med «Tor og traktoren», og dei siste åra med «I ville vesten» saman med Dag Sindre Vagle.

I dei fleste barnehagane vart me møtt med stor forventning av borna, dei hadde ofte gleda seg i vekevis til konsert. Som regel vert me overstrøymande takka av begeistra personale, gjerne med orda: ”Dette er så viktig for oss, og me er så takksame for denne ordninga.” Då brukte eg alltid å seia at det må de òg passa på å melda oppover i systemet dykkar, for det er ikkje nokon sjølvsagt ting at det held fram.

No har det altså skjedd.

Les også: Hvor blir det av kunstsatsingen for de minste?

Det sitjande regimet har «modernisert» og «reorganisert» og laga ein meir «robust» organisasjon, slik dei har for vane. Og som vanleg slått barnet ut med badevatnet. Det vert ingen fleire turnear i barnehagane. Det er over og ut, slutt og finito.

Og det er så stille. Ingen protesterer.

Det er nok av di at brukarane ikkje har fått det med seg. Etter kvart byrjar nokon kanskje å tenkja: «Er det ikkje lenge sidan me har hatt besøk av Rikskonsertane no?»

Les også: – Skolen er vårt hovedansvarsområde

Og så spør dei gjerne kulturetaten i kommunen. Og så får dei beskjed: – Rikskonsertane finst ikkje meir. No er det «Kulturtanken.
Så spør dei gjerne: – Kva er kulturtanken?
– Det veit me ikkje, det er det ingen som veit.
– Men kan me få besøk av «Kulturtanken» då?
– Nei.
– Kvifor ikkje?
– Det er det heller ikkje nokon som veit, men dei prioriterer nok ikkje barnehagar innanfor rammene i den meir robuste og moderne organisasjonen…

Johan Egdetveit er komponist, produsent og musiker basert i Stavanger

Les svar fra Lin Marie Holvik, direktør i Kulturtanken: Kultur til dei minste